Küçüğüm – Ömer KÖROĞLU

[Vesaire]

Küçüğüm
Aynı sokakta oturuyorduk. Hergün bir kızla geliyordu eve. Adı
ESRARENGİZDİ, herkes onun hakkında farklı şeyler söylerdi. Fakat kimse
gerçeği bilmezdi kirli sakalları vardı. Yeşil gözlü, kumraldı. Mahallenin
kızları hayrandı ona bense nefret ederdim. Hiç kimseyle konuşmaz, sadece
gelir geçerdi.
Birgün onunla yolda karşılaştık. Çok güzel bir yüzü vardı, bana gülümsedi.
Şaşırdım ama yine de onu sevmiyordum. Fakat o çok farklıydı… Gece
boyunca lambası yanardı.
Uyumak yerine onun evini seyrediyordum, onu sevmediğim halde herşeğiyle
ilgileniyordum. Yavaş yavaş onu gözlemeye başladım, o an anladım ki hep
kendimi kandırmışım, ona karşı hissettiğim şey sevgiymiş.
Artık o eve gelmeden uyuyamıyordum. Yanına gelen kızları kıskanırdım.
Herkes onun kötü olduğunu söyleyince hep onu savundum. Onunla karşılaşmak
için kapıda dururdum.
Onu yine yolda gördüm bana göz kırptı yanımdan geçerken onu çağırdım.
Acelem var KÜÇÜĞÜM dedi. Bana aramızdaki yaş farkını hatırlatmıştı. Eve
gidip sabaha kadar ağlamıştım. Karar verdim, ona aşkımı ilan edecektim.
Yolunu gözledim.
Birgün onu gelirken gördüm. Peşine düştüm o eve girdi. Biraz bekleyip
kapıyı çaldım. Açtı, ne var KÜÇÜĞÜM dedi. SENİ SEVİYORUM dedim. Gülümsedi.
EVET dedi. ne evet dedim, konuşmadı. Koşarak dışarı çıktım. Bir ay boyunca
evden çıkmadım. Birgün kızlarla konuşurken ambulans geldi, onun evine
girdi.
Sedye ile onu dışarı çıkardılar. Önümüzden geçerken; Ben de seni KÜÇÜĞÜM
dedi ve gözlerini yumdu. Kıpkırmızı oldum herkes bana bakıyordu…
Ağlayarak koşmaya başladım. Akşama kadar sokakta gezdim. Göz yaşalarım
durmadan akıyordu. Sonra eve geldim. Annemler ondan bahsediyorlardı.
Sevdiği bir kız varmış. Ailesi evlenmesine izin vermeyince kız evden
kaçmış. Sokak serserileri onu öldürmüş. Eve getirdiği kızlar evi olmayan
kızlarmış. Kimi sevdiyse ölmüş. Çok sevip Acı çekmiş. İntihar edip
hastaneyi aramış. Polisler evin duvarında KÜÇÜĞÜM yazısını bulmuş; KÜÇÜĞÜM
sen de ölme yazıyormuş bende seni sevdim. Sevdiklerim gibi sende ölme diye
ben öldüm Aynı sokakta oturuyorduk. Hergün bir kızla geliyordu eve. Adı
ESRARENGİZDİ, herkes onun hakkında farklı şeyler söylerdi. Fakat kimse
gerçeği bilmezdi kirli sakalları vardı. Yeşil gözlü, kumraldı. Mahallenin
kızları hayrandı ona bense nefret ederdim. Hiç kimseyle konuşmaz, sadece
gelir geçerdi.
Birgün onunla yolda karşılaştık. Çok güzel bir yüzü vardı, bana gülümsedi.
Şaşırdım ama yine de onu sevmiyordum. Fakat o çok farklıydı… Gece
boyunca lambası yanardı.
Uyumak yerine onun evini seyrediyordum, onu sevmediğim halde herşeğiyle
ilgileniyordum. Yavaş yavaş onu gözlemeye başladım, o an anladım ki hep
kendimi kandırmışım, ona karşı hissettiğim şey sevgiymiş.
Artık o eve gelmeden uyuyamıyordum. Yanına gelen kızları kıskanırdım.
Herkes onun kötü olduğunu söyleyince hep onu savundum. Onunla karşılaşmak
için kapıda dururdum.
Onu yine yolda gördüm bana göz kırptı yanımdan geçerken onu çağırdım.
Acelem var KÜÇÜĞÜM dedi. Bana aramızdaki yaş farkını hatırlatmıştı. Eve
gidip sabaha kadar ağlamıştım. Karar verdim, ona aşkımı ilan edecektim.
Yolunu gözledim.
Birgün onu gelirken gördüm. Peşine düştüm o eve girdi. Biraz bekleyip
kapıyı çaldım. Açtı, ne var KÜÇÜĞÜM dedi. SENİ SEVİYORUM dedim. Gülümsedi.
EVET dedi. ne evet dedim, konuşmadı. Koşarak dışarı çıktım. Bir ay boyunca
evden çıkmadım. Birgün kızlarla konuşurken ambulans geldi, onun evine
girdi.
Sedye ile onu dışarı çıkardılar. Önümüzden geçerken; Ben de seni KÜÇÜĞÜM
dedi ve gözlerini yumdu. Kıpkırmızı oldum herkes bana bakıyordu…
Ağlayarak koşmaya başladım. Akşama kadar sokakta gezdim. Göz yaşalarım
durmadan akıyordu. Sonra eve geldim. Annemler ondan bahsediyorlardı.
Sevdiği bir kız varmış. Ailesi evlenmesine izin vermeyince kız evden
kaçmış. Sokak serserileri onu öldürmüş. Eve getirdiği kızlar evi olmayan
kızlarmış. Kimi sevdiyse ölmüş. Çok sevip Acı çekmiş. İntihar edip
hastaneyi aramış. Polisler evin duvarında KÜÇÜĞÜM yazısını bulmuş; KÜÇÜĞÜM
sen de ölme yazıyormuş bende seni sevdim.

Sevdiklerim gibi sende ölme diye ben öldüm KÜÇÜĞÜM…