Vesaire
29 Ocak 2015, 09:41
Kimliğimi Soruyor Birileri
Uzun zamandır aynadan kendime bakarken,
aşık olduğum insanın yüzünü görür gibi oluyorum.
Dün, tanımadığım bir kalabalığın arasından geçerken,
o kısacık anda kulak misafiri olduğum sohbetlerin içinde,
o hiç tanımadığım birilerinden tesadüfen sevdiğimin adını duyduğumda,
hızlıca kafamı çevirip onlara baktım.
Gözlerim o ismin sahibini aradı uzun uzun.
Parkta oynayan çocukları izlerken, o çocuklardan birinin adının,
sevdiğim kişinin adı olduğunu öğreniverdim.
Artık o çocuğa daha başka bakmaya,
onu yüreğimde diğerlerinden ayrı bir yere koymaya başladım.
Hiç tarzınız olmayan bir müzik türüyle isim yapmış bir sanatçı,
sevdiceğinizin adaşıysa, sırf bu benzerlik için bile o sanatçının kim olduğuna bakarsınız.
Bazen onun ismini taşıyan bir tekne geçer denizden.
Tekrar tekrar okursunuz o ismi… gözden kaybolana kadar.
Bazen o ismi taşıyan bir apartmanın önünden geçersiniz ve uzun uzun incelersiniz…
bir gülümseme yayılır yüzünüze.
İzlediğiniz bir filmde sevgilinize çok benzeyen birini gördüğünüzde,
kötü rolde olsa da sempati duyarsınız.
Onu beklediğiniz kafede, yan masada sevdiğinize benzeyen biri varsa,
ister istemez iki dakikada bir o tarafa kayar bakışlarınız.
İşte tam da bunları yaşıyorum bugünlerde. Ben artık “o” olmuşum.
Kendimi nerede unuttuğumu bilmiyorum ya da nerede dondurduğumu.
Hayatımı, başka birinin (onun) hayatıymış gibi yaşıyorum.
Kendimde hatırlanmaya değecek bir şey bulamadığımdan değil,
aradığımı onda bulduğumdan bu kayboluş…
ben, ben görünmüyorum bugünlerde…
ben, ben olmamaya başlayalı beri unutmuşum beni.
Ve hiç özlemiyorum.
Öyle bir hale geldim ki bir tek onun ismi yazmıyor kimliğimde.
Onun hayatını mı oynuyorum acaba bilmeden.
Ve bu bilmeden oynadığım hayatın başrolündeyken,
bir gün dekora, sonra da seyirciye mi dönüşeceğim?
Beklentilerimle yaşadıklarım çarpıştığında galip gelen hep onun hayatını yaşamak oluyor.
Kendi içimde ölürsem yaşamak olur biliyorum ama
ben yine de onun içinde yaşamayı tercih ederek ölümü seçiyorum.
Ve hiç pişman değilim.
Evet sevdiceğim!
Kendimi kendimsiz bırakarak sana ispat etmeye çalışıyorum ve kimliğimi sorduklarında,
çıkarıp resmini gösteriyorum.
Kahraman TAZEOĞLU
Uzun zamandır aynadan kendime bakarken,
aşık olduğum insanın yüzünü görür gibi oluyorum.
Dün, tanımadığım bir kalabalığın arasından geçerken,
o kısacık anda kulak misafiri olduğum sohbetlerin içinde,
o hiç tanımadığım birilerinden tesadüfen sevdiğimin adını duyduğumda,
hızlıca kafamı çevirip onlara baktım.
Gözlerim o ismin sahibini aradı uzun uzun.
Parkta oynayan çocukları izlerken, o çocuklardan birinin adının,
sevdiğim kişinin adı olduğunu öğreniverdim.
Artık o çocuğa daha başka bakmaya,
onu yüreğimde diğerlerinden ayrı bir yere koymaya başladım.
Hiç tarzınız olmayan bir müzik türüyle isim yapmış bir sanatçı,
sevdiceğinizin adaşıysa, sırf bu benzerlik için bile o sanatçının kim olduğuna bakarsınız.
Bazen onun ismini taşıyan bir tekne geçer denizden.
Tekrar tekrar okursunuz o ismi… gözden kaybolana kadar.
Bazen o ismi taşıyan bir apartmanın önünden geçersiniz ve uzun uzun incelersiniz…
bir gülümseme yayılır yüzünüze.
İzlediğiniz bir filmde sevgilinize çok benzeyen birini gördüğünüzde,
kötü rolde olsa da sempati duyarsınız.
Onu beklediğiniz kafede, yan masada sevdiğinize benzeyen biri varsa,
ister istemez iki dakikada bir o tarafa kayar bakışlarınız.
İşte tam da bunları yaşıyorum bugünlerde. Ben artık “o” olmuşum.
Kendimi nerede unuttuğumu bilmiyorum ya da nerede dondurduğumu.
Hayatımı, başka birinin (onun) hayatıymış gibi yaşıyorum.
Kendimde hatırlanmaya değecek bir şey bulamadığımdan değil,
aradığımı onda bulduğumdan bu kayboluş…
ben, ben görünmüyorum bugünlerde…
ben, ben olmamaya başlayalı beri unutmuşum beni.
Ve hiç özlemiyorum.
Öyle bir hale geldim ki bir tek onun ismi yazmıyor kimliğimde.
Onun hayatını mı oynuyorum acaba bilmeden.
Ve bu bilmeden oynadığım hayatın başrolündeyken,
bir gün dekora, sonra da seyirciye mi dönüşeceğim?
Beklentilerimle yaşadıklarım çarpıştığında galip gelen hep onun hayatını yaşamak oluyor.
Kendi içimde ölürsem yaşamak olur biliyorum ama
ben yine de onun içinde yaşamayı tercih ederek ölümü seçiyorum.
Ve hiç pişman değilim.
Evet sevdiceğim!
Kendimi kendimsiz bırakarak sana ispat etmeye çalışıyorum ve kimliğimi sorduklarında,
çıkarıp resmini gösteriyorum.
Kahraman TAZEOĞLU