Vesaire
29 Ocak 2015, 09:43
Üstüm Kalsın
“Aynı suda ikinci kez yıkanmak imkânsız değil, boğulmakmış!”
Yalanlarınızın eline bakarken gözlerim, dürüstlüğünüzü bana gösterdiniz
Size inandım
Size hep, inanırdım!
Dürüsttünüz
Ve acımasız!
Öldürmeyi canıma ödül sayıp, beni kendi hatalarımla vurdunuz
Serseriliğimi, sessizliğinize dinleyici yaptınız
Sustunuz! Günlerce…
Konuşmadınız! Aylarca…
Daha yanacak yanımın kalmadığını anladığınız da, çıkıp geldiniz
İçimin içine…
Asıl yerinize, asilce oturdunuz
Gitmeleri silmiştiniz
Size inandım
Size, hep inanırdım!
“Aynı suda ikinci kez yıkanmak imkânsız değil, boğulmakmış!”
Gördüğüm yüzünüze, suların durgunluğunda bakmışım meğer
İlk gel-git’te gideceğinizi bildiğim halde
Kandım gelmenize
Kopardığım ilk fırtınada gittiniz, gelen dalganın gitmesini beklemeden gittiniz!
Her şeyinizi alıp da gittiniz
Hiç gelmemiş gibi, gittiniz!
“Bilmediniz”
Şüpheleriniz, beynimi kemirirken ‘senaryo yazıyorsun’ dediniz
Şüpheleriniz, içimi çürütürken ‘zaman’ dediniz
Şüpheleriniz, artık belimi bükerken, yüzüme kapılar çarptınız!
Beni, kendi gözümden düşürdünüz
Acı çekiyordum
Ne acı ki, acı çektiğimi canınızı yaktığımda anladınız
Ve daha acı ki, sizin canınız yanınca, benim canım daha çok yandı!
Ben kelime kelime kim’lere ulaşırken, ‘neden’ yoktu
Lügatinizde Sormadınız!
Nasıl’ın açıklaması, gereksiz bir tartışmanın açılışıydı sizin için
Çelişkisiz karakterinizle, içinizin rahatladığı son’a vardık
Sonuç: Dudaklarınız arasından çıkan sonsuz suskunluk…
“Şimdi”
Bu hiddet benim!
Kimse sahiplenmesin!
Bütün suçlar ‘yine’ benim!
Kimse, nezaketini araya verip, suçtan pay çıkarmasın kendine!
Nesnelerinizin, kelimelerinizin, zamanınızın, sevginizin ziyanlığına yanmayın!
Hasarı tespit edin yeter!
Bedelini, fazlasına canımı ekleyip ödeyeceğim!
Sıyrılıp çekilirken aranızdan, ‘üstüm kalsın’ diyebileceğim!
Meğer siz, nasıl da yetermişsiniz size!
Bilemedim…
Sağ olun, sizi sevmeme izin verdiğiniz için ve beni sevdiğiniz için…
Üstüm kalsın!
“Aynı suda ikinci kez yıkanmak imkânsız değil, boğulmakmış!”
Yalanlarınızın eline bakarken gözlerim, dürüstlüğünüzü bana gösterdiniz
Size inandım
Size hep, inanırdım!
Dürüsttünüz
Ve acımasız!
Öldürmeyi canıma ödül sayıp, beni kendi hatalarımla vurdunuz
Serseriliğimi, sessizliğinize dinleyici yaptınız
Sustunuz! Günlerce…
Konuşmadınız! Aylarca…
Daha yanacak yanımın kalmadığını anladığınız da, çıkıp geldiniz
İçimin içine…
Asıl yerinize, asilce oturdunuz
Gitmeleri silmiştiniz
Size inandım
Size, hep inanırdım!
“Aynı suda ikinci kez yıkanmak imkânsız değil, boğulmakmış!”
Gördüğüm yüzünüze, suların durgunluğunda bakmışım meğer
İlk gel-git’te gideceğinizi bildiğim halde
Kandım gelmenize
Kopardığım ilk fırtınada gittiniz, gelen dalganın gitmesini beklemeden gittiniz!
Her şeyinizi alıp da gittiniz
Hiç gelmemiş gibi, gittiniz!
“Bilmediniz”
Şüpheleriniz, beynimi kemirirken ‘senaryo yazıyorsun’ dediniz
Şüpheleriniz, içimi çürütürken ‘zaman’ dediniz
Şüpheleriniz, artık belimi bükerken, yüzüme kapılar çarptınız!
Beni, kendi gözümden düşürdünüz
Acı çekiyordum
Ne acı ki, acı çektiğimi canınızı yaktığımda anladınız
Ve daha acı ki, sizin canınız yanınca, benim canım daha çok yandı!
Ben kelime kelime kim’lere ulaşırken, ‘neden’ yoktu
Lügatinizde Sormadınız!
Nasıl’ın açıklaması, gereksiz bir tartışmanın açılışıydı sizin için
Çelişkisiz karakterinizle, içinizin rahatladığı son’a vardık
Sonuç: Dudaklarınız arasından çıkan sonsuz suskunluk…
“Şimdi”
Bu hiddet benim!
Kimse sahiplenmesin!
Bütün suçlar ‘yine’ benim!
Kimse, nezaketini araya verip, suçtan pay çıkarmasın kendine!
Nesnelerinizin, kelimelerinizin, zamanınızın, sevginizin ziyanlığına yanmayın!
Hasarı tespit edin yeter!
Bedelini, fazlasına canımı ekleyip ödeyeceğim!
Sıyrılıp çekilirken aranızdan, ‘üstüm kalsın’ diyebileceğim!
Meğer siz, nasıl da yetermişsiniz size!
Bilemedim…
Sağ olun, sizi sevmeme izin verdiğiniz için ve beni sevdiğiniz için…
Üstüm kalsın!