Paradoks – Kadir ZORLU

[Vesaire]

Bir sızı var içimde, dışardan tetikleniyor,
Dışarı dediğime bakmayın çok uzaklardan.
Gözlerimdeki ılık yaşlarda pakladım teneşirleri,
Ve İstanbul adı verdim uykusuzluğuma,
İki yakasını bir araya getiremedim bir türlü kapaklarımın.

Ki ben o varken tenezzül dahi etmediklerimi arıyorum,
Ve artık gece evden çıkarken kendimi takip etmeye başladım,
Ne yapıyorum, neler yapmıyorum sen yokken diye.
Kafamda zırvaladığım iç seslerim bir çığlık gibi kopuyor bazen,
Kaldırım taşları saymaktan gözlerimin yorgunluğu.
Baş ağrılarım ise bir kısır döngüye gebe kalmış çoktan.

Uzaksın belki, çok uzaksın,
Farklı ırklar kadar, bir zenci ile beyaz,
Hatta daha uzak yer ile gök kadar abartılı.
Bağırsan duymam, baksan göremezsin,
Çok vakit geçti artık arasan bile ulaşamazsın ya,
Ben sana kendimden çok üzülüyorum,
Çünkü ben nerde olduğunu zaten bilmiyorum,
O kadar acımasız, o kadar zalim gittin sen benden.

İyimser hayallerle bezenen ömürler gibiyim artık.
Yer gök bile olsak belki diyorum belki,
Orada bir köy var uzakta dediğimiz yerin arkasında,
Bir ufuk çizgisi bize çöpçatanlık yapar.
Belki bir gün bir güç bütün ırkçı düşünceleri katleder,
Belki asırlar sonra bütün insanlar melez olur,
Belki uzaklık denen kelime bi’ şey ifade etmez,
Belki bu kısır döngüler seni bana getirir,
Saçını yine koklarım, yine boynuna secde eder
İşaret parmağımın tersiyle yanaklarına fısıldar
Belki yine seni sevdiğimi söylerim.

Öyle bir yere düştük ki;
Vay anasını dedik.
Onuncu köymüş burası.
Her ağızdan birisi susuyor,
Duvarların dili var ama kesik,
Sen varsın ama anlamın sensizlik,
Ben varım ama biz yokuz.

Neyse üzülmeye gerek yok,
Sonuçta yalnızlıkta bir ilişki.