Düş/erken Düş/lerime – Kahraman TAZEOĞLU

[Vesaire]

Korku düşleri geliyor yamacıma.
Acımasız kesiliyor nefeslerim; yırtıyor kelimelerimi boğaz düğümümde.
Her nefes yeni bir kanayış oluyor müstear sevdalarımda.
Her sevda bir “çıldırış”…
Damlıyor “sonbahar” yüreğime…
Eksiliyor harflerim, yaprak yaprak tümcemden…

Muhalif yanlarım haykırıyor “aşk”a;
ben’i benden vazgeçirmesi, içinde bir “ben” olan bir “aşk”a paydos ettirmesi için.
Gözüm uzaklara takılıyor…
Karşılığı “zulmet” olan bir his yokluyor kelimelerimi.
Onun içindir ki anlamsız bir anlam’a sürükleniyor yüreğim; korkulu nefeslerime “sancı” ekleyerek…

Yüreğimin miracına çıkamıyor “ses”lerim…
Sessizliğimle örtülü bir meydan kalıyor ortada.
Aynalarda yüz yüze geldiğim “müstear” sevdaları sarıyorum da kendime;
muaf tutuyorum yüreğimi “sahte”liklerden…
Ben’liğimin ahir’ine yaklaşırken, rüzgar türküsünü tutturuyor matemler arasında.
Boğuluyorum efkarların sinsi var’lığından.
Yitiriyorum seni yar!
Matemlerin peşine katıp; ardı sıra efkarların yüreğime kazınmasından sonra…
Düş/meden düş/lere; sarıyorum hırpalanmış sükutlarımı.
Koş! Korkulu düşler geliyor yine; ben’i sen’de düşürmek için!
Düş/üyorum; tut ben’i sana!
Tahrik edercesine susuyor var’lığın…
Dağıtıyor rencide edilmiş cümlelerimi.
Kelime kelime alıyor seni benden, hece hece koparıyor…
Harf harf ölüyorum
Yar! Bilmiyorsun…
İmha ediliyor kanayışlarım, müstear sevdalardan.
Rehin bırakılıyor benliğim, yokluğuna inat…
Çırılçıplak bir “aşk” sunuluyor önüme, her zerresi lal olmuş…
Her an’ından an’ım koparılan…
Yamacımda şimdi “korku düşleri”…
Takatim misin Sevdiğim?!
Deneme artık yüreğimi!!!
Tut düş/lerimi, düş/meden aşk’ına!…