Susarken Bile Hüzün Kokuyordun – Hülya KORKUT

[Vesaire]

susarken bile hüzün kokuyordun
aşk saçlarından damlıyordu
gözlerin uzaklarda arıyordu bilinmezi
siliyordun parmaklarınla akan yaşlarını
kirpiklerinde kalıyordu düşmekten korkan damlaların
kaşların her zamankinden farklıydı
başın öne eğilmiş,
utanıyordun sanki
aşk saçlarından damlıyordu
sen susarken bile hüzün kokuyordun

yüreğinde kanadı kırık bir serçe
ağlasa ruhunu teslim edecek sensizliğe
oturuşundan belli,
gitmek üzere gelmişsin
bu sözlerim evimin en nadide misafirine
saatin durmuş,
kolunda hala ben varım
nefesinde hala ismim
susuyordun evet
tepkisizce susuyordun
sen susarken bile hüzün kokuyordun

kitapların her zamanki yerindeydi
masanı hiç toplamamıştım
kalemin sana aşık gözlerle ağlıyordu
ben hiç bu kadar yanmamıştım
ayağının tozu kalıyordu sen giderken
ceketinde götürdüğün bir mendildim
duyuyordun hıçkırıklarımı
varamıyordu cebine elin
ben sözlerinin en ince sesiydim
içinde fırtınalar kopuyordu
göremediğim sakin sulardan geliyordun
çığlıklarını gözlerinden duyuyordum
bana bakarken gözlerin doluyordu
ellerin ellerin düşmüyordu yüzünden
gitmek istemeyen duruşunla kaçıyordun
anlamlaştıramadığımız dünlerimizden saklıyordun gerçekleri
seni ele veriyordu her bir zerren
aşk saçlarından damlıyordu
sen susarken bile hüzün kokuyordun

Hülya KORKUT