en çok senin yanında üşürdüm…
sen beni her zaman üşütürdün de;
haddimi aştığım zamanlarda,
sana yaklaşmayı denediğim zamanlarda yani,
en acımasız soğuğunu çarpardın üstüme.
çok toydum, dayanamazdım, buz kesilirdim
ve son bir vuruşla paramparça etmeyi de ihmal etmezdin
o buz kütlesini her seferinde.
yine de ben toplardım yerlerden kalbimin kırıklarını…

suya benzerdin, musluktan damlardın mesela
ben uykuya dalmadan hemen önce.
ya da durup dururken bir salgın hastalık getirirdin uzaklardan,
bana armağan ederdin…

hiç bi şey yapmasan, ayakkabımın içine girerdin,
tam da evden yeni çıkmışken ben…

sen basbayağı suya benzerdin…
ne zaman kötü hissetsen,
kötü hissettirmek için yokuş aşağı akmaya başlardın bütün gücünle,
tabi ki ben olurdum yokuşun altında ve her zaman hazırdı savunman;
yokuş yukarı nasıl akacaktın…
ve tabi ki gövdemi parçalardın…
sen benim gövdemi parçalardın da,
yine de ben toplardım yerlerden kalbimin kırıklarını…

sen suya benzerdin ya, sensiz olmazdı,
olduğu kadar da olmazdı,
yani ben bir hiç kimseydim
ama yine de ben toplardım yerlerden kalbimin kırıklarını…
sırf ayaklarına batmasın diye.

Ben yazdıkLarımdan; Siz anladıkLarınızdan sorumLusunuz..