uykudan önce ‘değil’dim, yanaklarımda tuzlu bir harabe saklandı…

yalnızlığına çok kaldım.
bir beyaz kağıt bulsam kaybolacaktım.
ne diye çıktı bu tırabzanlar elimden?
ne diye yağmur düştü yüzün bilmem ki?
yediyi seyrek geçerken yelkovan,
sekizi hızlı vurdu kambur yüreğim.
dışarıdaki kadar misafir, içerdeki kadar bark sahibi,
haybeden,
tek bölümlük
arkası sadece bugün, yenen bir kelimeydi,
yenilen uçlu bucaklı bir kalem.
artık bir önemi yoktu herhangi bir yerden kaçarken doluya basılmış olmanın.
gelincik tarlalarında kaybolan kırmızı bir ekindi saçların,
ağzın, kurşunla çizili bir karartı.
gemilerim… gelmedi…
tohumun ayıbını örter yaprak,
pencerelerde kaybolur gözlerin.
hiç bilmez miyim?
kabahatim özrüme yenik,
kırık bir yanı döşümün
yüzümün ayrılık yanıydı otobüs camları
sadıktım gidecek kadar
gemilerim… gelmedi…

damarlarıma su yürürken fark ettim, öylesine ‘değil’dim!

yanmıştım.
serin sandım karın değdiği her yeri… değilmiş.
ağzı sütle yakmanın, yokmuş mayaya bir faydası.
lacivert bir ağrı terlerken ayaklarımda,
beraber ve solo bir türkü tutmakmış hüzün.
sokul yanıma sen…
rüzgar temelli eser,
yatağında şen olur su.
toprak çatar gövdemi usul usul…
kavalını üflerken merhametli bir masal çocuğu,
dilimde eriyip gidiyor nisyan.
duman çöküyor,
yel kovalıyordu zavallı fikrimi.
ben zamanı bekliyordum,
sen sallıyordun tahta beşikte evveli.
Havva’dan daha az suçlu sayılmazdı bir elmanın yeşili.
Ya da daha bakir, ısırılmadığı zamanlar…
Her bakışmaya benzeri bir etiket yükleyecek kadar yalandı avuntu.
kaybederken ‘değil’dim,
sefil bir karanlık eğildi boğazıma.
bükül dedi.
bükül ve unut hatırlayacaklarını daima…
bunun için mıhlıyorum tırnaklarımı kışlara,
bunun için dayıyorum bilmediğim bir ağrıya şakaklarımı,
bunun için lüzumlu ve dahil değil artık hiçbir ayrılık sevdaya.

yangından arda kalan balçık, güneşe yamanıyor,
sararıyor yaz vurgunu baharda kahverengilerim.
sana değildim!
sustu ve düştü betonarme sesim ağzımdan.
zebildin!
fakat değildin.
o değildi,
sen değildin

bendenizdim..
çavlandan geçerken değdi ıhlamur yaprağına elim.
devrildim…
ben,
sade bir hatır kadarlıkken kahve fincanında
bildim dedim.
ısrarla
ve birdenbire
‘değil’dim! ..

Ben yazdıkLarımdan; Siz anladıkLarınızdan sorumLusunuz..