Neden düşeriz; tekrar ayağa kalkmayı öğrenmek için değilmi?
Hayat yolunda her düşüş bizi kimi zaman yıktı, kimi zaman isyan ettirdi, kimi zaman dünyadaki en şanssız adam olduğumuzu düşünmemizi sağladı. Oysa asıl mutluluk ve aheng o her düşüşten sonra kendi başarımızı görüp ayağa kalkmayı deneyecek azmi içimizde hissetmekti. Bunu ya başardık yada bekledik birinin bize elini uzatmasını... Öncelikle şunu kabul etmedik; hayat adil değil, hiç birimiz, hiç bir canlı eşit yaratılmadı. Baışımıza gelenlerde eşit değil elbette. Önce hayatın adil olmadığını kabul etmeliyiz, işine akıl erdirebilldiğiniz bir Tanrı, Tanrı değildir.
Jack Nicholson unun ''Guguk Kuşu'' filmini izleyenler varsa hatırlar; Jac Nicholson akıl hastanesindeki çok ağır bir mermer havuzu kaldırabileceğine dair diğer hastalarla iddiaya girer.Yüklenir ve havuzu kaldırmaya çalışır, ama başaramaz. Diğerleri onunla alay ederken, o derki; '' Ben en azından denedim''. Şİmdi sormak lazım kendimize biz acaba denedikmi?
Nasıl istersek, neye karar verirsek hayat orada var.Güneş her sabah günü ve bizi aydınlatmaya devam ediyor, ve umut veriyor her gün bize. Yeterki biz gözümüzü açtığımızda, düşmüş olsakta yere, en büyük derteler bizi sıkıştırmışken bile köşeye; ''bugün beni günüm'' diyebilelim.
Her düşüşten sonra, kalkmayı öğrenmekle başlar herşey ve hayatı anladığınızda çoktan gitmiş olursunuz bu yer küreden.
Ömer Köroğlu

Ben yazdıkLarımdan; Siz anladıkLarınızdan sorumLusunuz..

Eline sağlık

CR Codeman Goemon