Candan Öte Ölüme Değiyor Ellerim – Kahraman TAZEOĞLU

[Vesaire]

Candan Öte Ölüme Değiyor Ellerim

Gidiyorum sana varmadan uçsuzluğuna…
Susuyorum adım bile atmadan duraklarına…

Mahkum duruşunda kıyılarım yanıyor
Sözler mıhlanıyor içimin duvarlarına
Candan öte ölüme değiyor ellerim…
Küllerim miras kalıyor
Sana yanıyor…

Sorma bana halimi nerdeyim nasılım
Yamaçlardan süzülen ömrüme yaşlar birikiyor
Alnımda çizgiler geceme ulanıyor…
Varlığıma düşüyor körpe korkular
Odalarda geziniyor suçlu adımların
Sorma bana!
Sözüm yok cevap-sızım…

Bir ses tutuyor yaka paça omzumu
Kulaklarımda sonsuz bir ızdırap çınlıyor
Bırakmıyor içimi ayrılık zehri
İçiyorum gözlerinden bu gidişi
Bakma bana
Yolum yok yalnızım…

Göç vuruyor ömrümü uzak diyarlara
Ellerimde uçsuz bucaksız uçurumlar…
Rüzgara kavgalı yüzümde silinmez o yara
Kanadıkça acıyor
Derinimde son buluyor…
Sakin uçurumlarımın en hırçınına düştüm
Senden dönen tüm sözlere beni gömdüm
Lügatime sürüldü tüm yasak sözler
İçime sızdı ne kadar yara varsa…
Ağlama!…
Gücüm yok dermansızım…

Arsız tepelerden attım gölgemi
Bakmadım ardıma kalanlarıma…
Uçsuz ovalara dağıttım hasretini
Boğuldum!
Dilimin ucunda ölüm…

Sende ömrümün tüm kışlarına üşüdüm
Gece kabuslarına vurdum adını
Duvarlara çarptı kan rengi hüzün
Sorma bana!…
Adım yok öyküsüzüm…

Haramiler çaldı ayrılıktan alacağım payı
Başımda gece suskunu avaze baykuşlar
Dilimi bağlıyor cebi delik düşler
Acısı yakıyor boğazımı
Küllerim çürük…
Yorgun harflerde büyüyor ömrüm
Geçmişi öpüyorum gittiğin yollardan
Saatler batıyor içime çiziyorum bağrıma can…
Duvarlara siniyor öfkemin resmi
Yollara vuruyor yorgun ayaklarım
Susma bana!…
Sözüm yok haksızım…

Gidiyorum sana varmadan uçsuzluğuna
Susuyorum adım bile atmadan duraklarına
Mahkum duruşunda kıyılarım yanıyor
Sözler mıhlanıyor içimin duvarlarına
Candan öte ölüme değiyor ellerim…
Küllerim miras kalıyor sana
yanıyor…

ateşe boğuyor meçhul gözlerini
kavruk bir yürek yanık kokuyor…
kuyulara hasret sularım uğramıyor
dönme bana yüzüm yok
sakın gelme susarım…
her susuşumda yaram çok
yanarım…