Her şey sıradandı. Bu sokak, bu kalabalık, bu ruh hali… Her şey olması gerektiği gibiydi.
Ankara’ya yaraşır bir havaydı. Hafif bir yağmur, hafif bir soğuk. Hayır, çok soğuk değildi. Hani ince bir hırka giyince ısındığın, o hırka olmayınca titrediğin havalardan. Evet. Her gün yolunun düştüğü o sokağa girdi. İnsanlar kitapçının önünde oturmuş birilerini bekliyordu yine. Biri gitar getirmiş, çalıyordu bu yağmurda. İnsanlar rahattı sanki burada. Köşedeki dükkandan müzik sesi yükseliyordu her zamanki gibi. Barlardan, cafelerden gelen müzikle karışıyordu.Burası hep böyledir. Hep de böyle olacak. Biri eksilse de, biri katılsa da; bozulmayacak.
Bir sigara yaktı. Yavaş adımlarla yürüyordu. Tadını çıkarıyordu yalnızlığının. Her zaman takıldığı mekanların önünden geçerken birkaç kişiye selam verdi. Her şey normaldi, her şey her zamanki gibiydi.
Yağmur şiddetini artırmıştı. O kalabalık yavaş yavaş dağılmaya, çoğu kişi cafelere sığınmaya başladı. O, üşümüyordu. Islandığını hissetmiyordu. Hatta yağmurun yağdığını sigarası birden bire sönünce anladı. Eğer mezar taşınıza atılacak tarihi belirlemeyi kendinize vazife edindiyseniz, bir şey hissetmezsiniz.
Caddenin karşısına geçti. Burada karşıdan karşıya geçmek her zaman zor oluyordu. Yine zordu. Bugün her şey, her zamanki gibiydi. O hariç. Biraz ilerleyip bir cafeye oturdu. Her zaman çay içerdi ama bu defa kahve istedi. Sıradanlığın bozulduğu ilk an, evet! Kahvesini yavaşça içti, sigarasını hızlıca. Bir fincan kahve, yedi sigarayla içilir miydi? O içti. Normallik gitgide bozuluyordu.
Hesabı ödedi ve çıktı cafeden. Yukarılardan bir yerlerden yüksek desibelde müzik sesi geliyordu. Fark edilmezdi.Hiç uğramadığı bu mekanın merdivenlerini tırmanırken hiç yabancılık çekmedi. Evet, burası bir bardı ve insanlar çılgınlar gibi eğleniyordu. Ne garipti, değil mi? İnsanlar bir şeyi kutlamak, birini anmak ve daha nice saçma şey için bir mekanda delicesine sarhoş olup aptalca dans ediyordu. Teras boştu, malum yağmur. O, terasa çıktı. Bir bira söyledi. Bir yudum aldı. Bir sigara daha yaktı.
Zihninde dolanan zilyonlarca düşünce vardı. Duyguları tanımsızdı. “İşte bu!” deyip çıkaramıyordu duyguları arasından bir anlam. Terasta kimse yoktu. Bomboştu. Hayatı da. Bomboştu. Ceketini yavaşça çıkardı, saçlarını basit bir lastikle topladı. Sigarasını yarıdayken söndürdü. Dudaklarındaki ruju sildi eski, pis bir peçeteyle. Rüzgar vardı. Ürpermedi. Bugün bir şeyler bu sokak için, bu şehir için farklıydı. Terasın kenarına çıktı. Aşağıda yağmurdan kaçan insanlar, öpüşen çiftler… Tam aşağısı ise beton. Soğuk ve ıslak. Vücudu alev alev. Kulaklarında uğultu. Kalp atışları, hızlı. İlk öpüşme gibi, birine sarılmak gibi, sevişirken sevgilisinin gözlerine baktığı an gibi…
Ve… Sonrası boşluk.
O büyük ses.
Çığlıklar.
Karanlık.

Ben yazdıkLarımdan; Siz anladıkLarınızdan sorumLusunuz..