Kapının eşiğinde bir tahta parçası var, takılıyorum. Küf kokuyor evin her yanı. Tavanlar sarı, sigara dumanından olsa gerek. Ölü böcekler ise koloni oluşturmuş yerde. Bu ev her geçen gün daha da soğuyor. Doğalgaz faturasını ödemedim. Elektrik faturasını da. Ve su faturası. Çünkü kısa süre konaklayacağım ve belki de son nefesimi vereceğim bu boktan eve harcama yapmak saçmalığın daniskası. Saat öğlen 14.00 suları. Telefonum sabahın köründen beri susmuyor. Meşgule atmaktan yoruldum, cebimden bile çıkarmıyorum artık. Çalsın dursun anasını satayım. İhtiyacım olduğunda defalarca aramama rağmen açmadıklarına saysınlar.
Başım çatlıyor. Dün gece biraz fazla kaçırmışım sanırım alkolü. Ama şu an kafam yerimde. Evet, evet, yerinde. Yerinde olmalı çünkü bugün bu kafaya ihtiyacım var. İşte o gün geldi. Yıllardır beklediğim o tatlı anı yaşamayı planlıyorum bugün.
Mutfağa gidiyorum. Bardaklar toz tutmuş. Kahve kavanozum örümcek ağlarıyla kaplı. Kahve yapmak istiyorum ama elektrik yok. Bu evde bir bok yok, ben dahil. Poşetimdeki birayı çıkarıp açıyorum ve bir yudum alıyorum. Ilık bira, iğrenç. Bir sigara yakıyorum. İşte bu iyi geldi. Bir elimde biram, diğer elimde sigaram; evi geziyorum. O aptal tahta parçasına yine takılıyorum. Ayak parmaklarım acıyor, evet. Koridora saçılmış fotoğraflar dikkatimi çekiyor. Ne ara geldiniz ulan buraya? Eğilip bir-iki tanesini alıyorum. Lise yılları, eski sevgili, eski dostlar… “Acaba şu an ne yapıyorlar? Neredeler?” diye düşünmeden edemiyorum. Düşünülmediğim halde düşünüyorum. Evet, çok düşünceliyim, evet. Salonda iki tane kanepe var. Birine uzanıyorum. Biram üzerime dökülüyor, aldırış etmiyorum. Hava kararıyor, belki de kararan benim gözlerimdir, bilmiyorum. Sigaram ne ara bitti? Yak yenisini.
Etrafa dağıtılan gülümsemeler, yüksek desibelde atılan kahkahalar vardır. Ben kotasını doldurdum bunların. Sebepsiz yere akan yaşlar, boktan yere kırılan kalpler vardır. Bunun da kotası doldu. Benim de kotam doldu. Buraya kadarmış. Teşekkürler dünya, bana bu boktan hayatı bahşettiğin için.
Sigarayı yere atıp ayağımla söndürüyorum. Hayır, canım yanmıyor, hayır. Odama dönüyorum. Tahtakurularının sesi geliyor yataktan. Bu evde geride kalan tek canlı yaratıklar. Ben mi? Ben ölüyüm. Ben ölüyorum. İşte, masanın üzerinde duruyor, kadife kutu. Yavaş adımlarla yaklaşıyorum masaya. Kutunun kapağını yavaşça açıyorum. Duruyor orada. Beyazlar içinde. CZ 75 B. Tertemiz. Yeni temizlemiştim çünkü. “Artık görevini yerine getirebilirsin.” diye düşünüyorum.
Ve son bir sigara. Dudaklarım arasından çıkardığım duman halkalarını zihnime kazıyorum. Elimde kalan unutulmamaya değer tek şey bu çünkü. Kutunun içinden yavaşça çıkarıyorum onu. Metal. Soğuk. Biraz da ağır. Ama bu hayatın omuzlarıma yükledikleri kadar ağır değil. Şakaklarımda hissediyorum kalp atışlarımı. Şakaklarım. Soğuk. Şakaklarımda soğuk metal. Ve…

Ben yazdıkLarımdan; Siz anladıkLarınızdan sorumLusunuz..